Rozdział 1~ On ma taki śliczny uśmiech

~Violetta~
    Wstałam dzisiaj dość wcześnie. Od razu wstałam i pobiegłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, zrobiłam lekki makijaż i doprowadziłam moje włosy do stanu używalności. Po krótkim czasie,zeszłam a śniadanie. przy stole siedzieli już wszyscy. Przywitałam się z nimi i zjadłam śniadanie. Po śniadaniu razem z moim kuzynem -Federico- poszliśmy zapisać się do studia. Po drodze rozmawialiśmy i śmialiśmy się. W pewnym momencie zderzyłam się z czymś,a może z kimś??

~Leon~
   Szedłem sobie ze studia do domu. Dostałem SMS'a i chciałem go od razu przeczytać. Nagle ktoś we mnie wpadł. Szybko ją złapałem. Spojrzałem jej w oczy. Była to śliczna szatynka o brązowych oczach.
-Przepraszam nie widziałam cię- powiedziała śliczna szatynka.
- Nic nie szkodzi- odpowiedziałem i uśmiechnąłem się promiennie. Pomogłem jej wstać- Leon jestem, a ty piękna??- zarumieniła się na moje słowa. ~Jest taka ślicznaa..~ od razu skarciłem się za te myśli.
-Violetta- odwzajemniła uśmiech- Przepraszam, śpieszę się- powiedziała i odeszła. ~Ona jest Boska~ ponownie skarciłem się za te myśl.dalej myśląc o szatynce poszedłem do domu. Położyłem się na łóżku i nie mogłem powstrzymać swoich myśli. Cały czas myślałem o niej....

~Violetta~
  Udało się. Zapisałam się do studia. Naprawdę nie wiem jakim cudem. Cały czas myślałam o zielonookim szatynie. Wieczorem poszłam się przejść i spotkałam Leona. Bardzo się tym ucieszyłam. W sumie to sama nie wiem czemu. Podeszłam do niego i przywitałam się.
-Cześć, Leonie.
-Witaj piękna, znowu się widzimy.- ~On ma taki śliczny uśmiech~ pomyślałam- Co robisz tu sama o tej porze??
-Wyszłam na spacer, pomyśleć a ty?
-To samo...
  I tak rozpoczęła się nasza rozmowa. Rozmawialiśmy prawie dwie godziny. Dochodziła godzina dwudziesta druga. Pożegnałam się z Leonem i poszam do domu. Tam załatwiłam wieczorną toaletę i poszłam spać śniąc o szatynie.